2 اگر ابراهیم بر پایۀ اعمالْ پارسا شمرده شده بود، میتوانست فخر کند؛ امّا در نظر خدا چنین نیست.
3 زیرا کتاب چه میگوید؟ «ابراهیم به خدا ایمان آورد و این برای او پارسایی شمرده شد.»
4 امّا کسی که کار میکند، مزدش حق او شمرده میشود، نه هدیه.
5 امّا آن که کاری نمیکند، بلکه به خدایی توکل میدارد که بیدینان را پارسا میشمارد، ایمان او برایش پارسایی به شمار میآید.
6 همانگونه که داوود نیز خجسته میخوانَد کسی را که خدا او را بدون اعمالْ پارسا میشمارد، و میگوید:
7 «خوشا به حال آنان که خطایایشان آمرزیده شدو گناهانشان پوشانیده گردید.
8 خوشا به حال آن که خداوند گناه وی را به حسابش نگذارد.»