9 جملۀ ایشان به جهت خشونت می‌آیند؛سپاهیانشان رو به سوی پیش دارند،و اسیران را همچون ریگِ بیابان گرد می‌آورند.
10 پادشاهان را به ریشخند می‌گیرند،و حکمرانان را تمسخر می‌کنند؛بر همۀ قلعه‌ها می‌خندند،و تَلی از خاک برای تسخیر آنها بر پا می‌دارند.
11 آنگاه همچون باد می‌گذرند و پیش می‌روند؛اینان که قوّت خودشان خدایشان است،متحمل تقصیر خود خواهند شد.»
12 ای یهوه، خدای من! ای قدوس من!آیا تو از ازل نیستی؟پس نخواهیم مرد.ای خداوند، تو ایشان را به جهت داوری مقرر کرده‌ای؛ای صخره، تو ایشان را برای تنبیه برقرار داشته‌ای.
13 چشمان تو پاکتر از آن است که بر شرارت بنگرد؛تو بی‌انصافی را نظاره‌گر نمی‌توانی شد؛پس چرا خیانتکاران را تاب می‌آوری؟و آنگاه که شریر پارساتر از خویش را فرو می‌بلعد،سکوت می‌کنی؟
14 تو انسان را همانند ماهیان دریا می‌سازی،همچون خزندگانی که حاکمی ندارند.
15 او ایشان را به قلاب بالا می‌آوردو به دام خود می‌کِشدو در تور خود جمع می‌کند.از این رو سرخوش استو شادی می‌کند.