1 تو چه زیبایی، ای نازنین من،وَه که چه زیبایی!چشمان تو از پسِ روی‌بَندتبه کبوتران مانَد.گیسوانت همچون گلۀ بزهاستکه از دامنه‌های جِلعاد فرود آیند.
2 دندانهایت به گله‌ای پشم‌بریده مانَد،که تازه از شستشو برآمده باشند؛هر یک از آنها جفت خویش را دارند،و از ایشان یکی هم تنها نیست.
3 لبانت غنچه‌ای است باریک و سرخ،و دهانت چه زیباست!شقیقه‌هایت از پسِ روی‌بَندِ تو،همچون پار‌ۀ انار است.
4 گردنت برج داوود را مانَد،که به جهت اسلحه‌خانه بنا شده است.بر آن هزار سپر آویخته است،که جملگی چون سپرهای جنگاوران است.