10 زنان مهربان به دستان خویشفرزندان خویش را پختند؛که به گاهِ نابودیِ قوم عزیز منخوراک ایشان شدند.
11 خداوند خشم خود را به‌کمال جاری کرده،و غضب آتشینش را فرو ریخته است؛او در صَهیون آتشی برافروخته،که بنیانش را سوزانیده است.
12 پادشاهان جهان باور نمی‌داشتند،و نه هیچ‌یک از ساکنان زمین،که خصم و دشمن به دروازه‌های اورشلیمراه توانند یافت.
13 اما این به سبب گناه انبیایش واقع گردید،و به سبب عِصیان کاهنانش،که خون پارسایان رادر میان شهر ریختند.
14 اکنون همچون کوراندر کوی و بَرزن سرگردانند؛چنان از خون نجس گردیده‌اند،که کسی جامۀ ایشان را لمس نتواند کرد.
15 مردم بر ایشان فریاد سر داده، می‌گویند:«دور شوید! نجس!دور شوید! دور شوید!چیزی را لمس مکنید!»پس گریزان شدند و سرگردان،و در میان قومها گفتند:«آنان را دیگر در میان ما جایی نیست!»
16 حضور خداوند ایشان را پراکنده ساخته،و دیگر توجهی بدیشان ندارد.دیگر نه اعتنایی به کاهنان می‌شود،و نه لطفی به مشایخ.