17 کاهنان که خادمان خداوندند،میان رواق و مذبح بگریند و بگویند:«خداوندا، بر قوم خویش رحم فرما،و میراث خود را اسباب تمسخر مگردان،و نه ضربالمثل در میان قومها.چرا در میان ملتها بگویند:”خدای ایشان کجاست؟“»
18 پس خداوند برای سرزمین خویش به غیرت آمد، و بر قوم خویش شفقت فرمود.
19 و خداوند قوم خود را اجابت کرده، گفت: «اینک من برای شما گندم و شراب تازه و روغن میفرستم، تا بخورید و سیر شوید. و دیگر هرگز شما را در میان قومها اسباب تمسخر نخواهم ساخت.
20 لشکر شمالی را از شما دور خواهم کرد، و آن را به سرزمینی خشک و بایر خواهم راند، به گونهای که سرِ آن به دریای شرقی و تَهِ آن به دریای غربی برسد. بوی بدش بلند خواهد شد، و بوی تعفنش به هوا بر خواهد خاست، چراکه کارهای بزرگ کرده است.
21 «ای زمین، ترسان مباش!بلکه وجد و شادی کن،زیرا خداوند کارهای عظیم کرده است.
22 ای جانوران صحرا مهراسید،زیرا مرتعهای صحرا سبز شده است؛درختان میوه آوردهاند،و درختان انجیر و انگور بارِ کامل دادهاند.
23 ای فرزندان صَهیون، در یهوه خدای خود وجد و شادی کنید،زیرا که بارانِ اوّلین را به اندازه به شما داده است؛او باران فراوان بر شما بارانیده،یعنی بارانهای اوّلین و آخرین را، همچون گذشته.