8 بر یکدیگر ازدحام نمیکنند،زیرا هر یک در مسیر خود پیش میروند.از میان استحکامات هجوم میآورند،و صفوف خود را نمیشکنند.
9 بر شهر برمیجهند،و بر حصارها میدوند؛از خانهها بالا میروند،و از پنجرهها چون دزد به درون میآیند.
10 زمین پیش روی ایشان میلرزد،و آسمانها به لرزه درمیآید؛خورشید و ماه تاریک میشوند،و ستارگان نور خویش را نمیتابانند.
11 خداوند آواز خویش را پیش روی سپاه خود بلند میکند،براستی که اردوی او بسیار عظیم است؛آنان که فرمان او را به جا میآورند، زورآورند.زیرا که روز خداوند عظیم است،و بسیار مَهیب؛کیست که آن را تاب آورَد؟
12 خداوند میفرماید: «با این حال، حتی همین الان با تمامی دل خود، و با روزه و گریه و ماتم، نزد من بازگشت کنید؛
13 دل خود را چاک زنید، نه جامۀ خویش را.» به سوی یهوه خدای خود بازگشت کنید زیرا او فیاض و رحیم است، دیرخشم و آکنده از محبت، و از بلا منصرف میشود.
14 کسی چه دانَد؟ شاید برگردد و منصرف شده، از پس خود برکتی باقی گذارد، یعنی هدیۀ آردی و هدیۀ ریختنی را برای یهوه خدای شما.