14 เขาทั้งหลายเดินเปะปะและตาบอดไปตามถนนทำตัวให้มลทินด้วยโลหิตจนคนจะจับต้องไม่ได้ที่เสื้อผ้าของเขา
15 คนทั้งหลายร้องบอกเขาว่า “ไปซิ มลทินจริงไปเถอะ ไป๊ อย่ามาถูกต้องนะ”เมื่อเขาเหล่านั้นหนีไปเป็นคนพเนจรพลเมืองของประชาชาติพูดกันว่า“เขาต้องไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป”
16 พระเจ้าเองทรงกระทำให้เขาทั้งปวงกระจัดกระจายไปพระองค์จะไม่ทรงสนพระทัยในเขาอีกเลยคนทั้งหลายจึงไม่นับถือพวกปุโรหิตไม่ทำคุณต่อพวกผู้ใหญ่
17 นัยน์ตาของพวกเรามองหาความช่วยเหลือการช่วยเหลือนั้นเป็นลมเป็นแล้งส่วนการเฝ้ารอคอย พวกเราได้คอยเมืองที่ไม่อาจช่วยเราได้
18 มีคนสะกดรอยตามเราจนพวกเราเดินที่ลานเมืองของพวกเราไม่ได้เบื้องปลายของพวกเราก็ใกล้เข้ามาแล้ววันเดือนทั้งหลายของพวกเราก็จะจบอยู่เพราะบั้นปลายของพวกเรามาถึง
19 พวกที่ไล่ตามจับเราก็เร็วกว่านกอินทรีในท้องฟ้าเขาทั้งหลายวิ่งไล่กวดพวกเราบนภูเขาเขาทั้งหลายซุ่มคอยจับเราในถิ่นทุรกันดาร
20 เจ้าชีวิตของพวกข้าพเจ้าคือกษัตริย์ที่พระเจ้าทรงเจิมไว้นั้นก็ตกหลุมพรางของเขาทั้งหลายแล้วคือพวกเรากล่าวขวัญถึงพระองค์ท่านว่า “เราจะดำรงชีวิตของเราท่ามกลางประชาชาติได้ ก็ด้วยอาศัยร่มเงาของพระองค์ท่าน”