30 Hy het gesê: “Kyk hoe groot is die stad Babel. Dit is ’n stad vir ’n koning. Ek het dit gebou, ek, die groot koning.”
31 Toe die koning dit sê, het hy Iemand gehoor praat uit die hemel. Hy het gesê: “Koning Nebukadnesar, jy sal nie meer koning wees nie.
32 Die mense sal jou wegjaag. Jy sal by die diere gaan bly en jy sal sewe jaar lank gras eet soos ’n bees. Dan sal jy weet dit is die Hoogste God wat besluit wie koning sal wees.”
33 Alles wat Daniël gesê het, het dadelik gebeur met koning Nebukadnesar. Die mense het hom weggejaag. Hy moes gras eet soos ’n bees, en die dou het hom natgemaak. Sy hare het so lank geword soos ’n arend se vere, en sy naels het so lank geword soos ’n voël se naels.
34 Nebukadnesar het geskryf: “Toe die sewe jaar verby was, het ek na die hemel gekyk en gebid. My verstand het teruggekom. Ek het die Hoogste God geprys, Hy wat altyd lewe. Hy sal altyd regeer, Hy sal altyd Koning wees.
35 Die mense op die aarde is nie belangrik nie, hulle is almal soos niks. God doen wat Hy wil met die sterre in die lug en met die mense op die aarde. Niemand kan Hom keer nie, niemand mag vir Hom vra: ‘Wat doen U?’ nie.
36 “Toe het my verstand teruggekom. Ek, Nebukadnesar, het weer soos ’n koning gelyk. My raadgewers en my ander belangrike amptenare het na my toe gekom. Hulle het my weer koning gemaak, en ek is nou ’n belangriker koning as wat ek was.