1 Ai tog! Die goud wat so geblink het, het dof geword. Die klippe waarmee die tempel gebou was, lê gestrooi oor die strate.
2 Die mense wat in Sion bly, was vroeër gereken asof hulle net soveel werd was as goud. Nou word daar gemaak asof hulle niks beter is as die kleipotte wat die pottebakker maak nie.
3 ’n Jakkalswyfie laat haar kleintjies drink. Maar die vroue van my volk het so wreed geword soos die volstruise in die woestyn wat hulle kleintjies weggooi.
4 Elke babatjie se mond is kurkdroog omdat hulle niks kry om te drink nie. Kindertjies soebat verniet vir iets om te eet. Niemand gee vir hulle iets nie.
5 Die mense wat vroeër uitgesoek het watter kos hulle wou eet, loop nou op straat en soek na enigiets om te eet. Die mense wat vroeër die klere van ’n koning gedra het, krap nou op ashope rond vir iets om te eet.