7 Sa dihang nakahuman na si Boas sa pagkaon ug pag-inom ug nagmalipayon, mihigda siya aron matulog tupad sa tinapok nga sebada. Mihilom pagduol si Ruth ug giwalis niya ang habol ug mihigda sa tiilan ni Boas.
8 Sa pagkatungang gabii nahigmata si Boas ug sa pagtakilid niya, nahibulong kaayo siya nga diha na may babaye nga naghigda sa iyang tiilan.
9 “Kinsa ka man?” nangutana siya.“Ang imong sulugoon nga si Ruth. Kay ikaw suod man nakong paryenti ug katungdanan man nimo ang pag-atiman kanako, pangasaw-a ako,” mitubag si Ruth.
10 “Panalanginan ka sa Ginoo,” mitubag si Boas. “Gipakita mo ang imong labaw pang pagkamaunongon sa panimalay niining gibuhat mo kay sa gihimo mo ngadto sa imong ugangan. Wala ka mag-apas ug batan-ong lalaki, dato man siya kon kabos.
11 Ayaw kahadlok, Day, kay ang tanan didto sa lungsod nasayod nga buotan ka nga pagkababaye. Himoon ko ang tanan mong gipangayo.
12 Matuod gayod nga ako suod nimo nga paryenti ug may kaakohan ako sa pag-atiman kanimo. Apan may tawo nga mas suod pa nga paryenti nimo kay kanako.
13 Pabilin dinhi sa tibuok nga gabii ug pagkabuntag susihon nato kon kadtong tawhana buot bang mangasawa kanimo. Kon buot siya, maayo, apan kon dili, manumpa ako atubangan sa buhing Dios nga ako mangasawa kanimo. Sigi, balik pagkatulog ug pabilin dinhi hangtod sa buntag.”