1 Ang kaalam sama sa usa ka tawo nga nagpatukod ug dako ug matahom nga balay.
2 Nagpakombira siya; nag-andam ug mga pagkaon ug ilimnon.
3 Unya gisugo niya ang iyang mga sulugoong babaye nga moadtog habog nga mga dapit sa lungsod aron imantala kini:
4 “Kamong mga walay alamag ug pagsabot, giimbitar kamo sa kombira.
5 Panganhi kamo aron mokaon ug moinom sa akong giandam.
6 Undanga na ang inyong pagkawalay-alamag aron padayon kamong mabuhi. Pagkinabuhi kamo nga may pagsabot.”
7 Kon badlongon mo ang tawong mabiay-biayon, insultohon ka niya. Kon badlongon mo ang tawong daotan, pasipad-an ka niya.
8 Ayaw badlonga ang tawong mabiay-biayon kay kapungtan ka niya. Badlonga ang tawong maalamon ug higugmaon ka niya.
9 Tudloi ang maalamon, ug mahimo siyang mas maalamon. Tudloi ang tawong matarong ug madugangan pa gayod ang iyang kahibalo.
10 Kon gusto ka magmaalamon, tahora ang Ginoo. Kon ilhon mo ang Balaan nga Dios, makaangkon kag maayong panabot.
11 Pinaagi sa kaalam, motaas ang imong kinabuhi.
12 Kon maalamon ka, makahatag kini kanimog kaayohan, apan kon isalikway mo ang kaalam, ikaw ray mag-antos.
13 Ang kabuang sama sa usa ka babayeng sabaan, walay alamag, ug walay kahibalo.
14 Maglingkod siya sa pultahan sa iyang balay o sa habog nga mga dapit sa lungsod,
15 ug manawag sa mga molabay nga nagapadulong sa ilang mga trabaho.
16 Moingon siya, “Kamong mga walay alamag, dali kamo dinhi.” Ug ingon pa niya sa mga walay panabot,
17 “Mas lami ang tubig nga kinawat ug mas lami ang pagkaon nga kan-on sa tago.”
18 Apan wala masayod ang mga tawo nga ang moadto kaniya mamatay. Ang nakaadto na kaniya anaa na karon sa dapit sa mga patay.