1 Dyr Mosen hielt vor allsand Isryheeler ayn Anspraach:
2 Ietz bin i hundertzwainzg Jaar alt. Eyn n Kampf aushin kan i niemer zieghn. Non dyrzue haat myr dyr Trechtein gsait, däß i nit über n Jordn umhin derf.
3 Dyr Herr, dein Got, zieght selbn vor enk mit umhin; und er selbn vernichtt die Völker bei deinn Angrif, yso däßst ienern Bsiz übernemen kanst.
4 Dyr Herr gaat s mit ien machen wie mit n Sihon und Og, de Ämaurerkünig, und mit ienern Land, wie yr s vernichtt haat.
5 Dyr Herr gaat s enk eyn d Höndd göbn; und dann machtß is gnaun yso, wie i enk aufbotn haan!
6 Kopf eyn d Hoeh; und bleibtß tapfer! Ferchttß enk nit, und zieghtß nit glei önn Schwanz ein, wenn s angreiffend; denn dyr Herr, dein Got, tricht mit dir mit. Er laasst di nit aus und verlaasst di nity.
7 Dyr Mosen rief önn Josenn und gsait iem vor de Augn von n gantzn Isryheel: Bi starch und tapfer! Du sollst mit dönn Volk eyn dös Land einhintröchen, dös wo dyr Trechtein yn ienerne Vätter für ien zuegschworn haat. Vertailt s an ien als Örb!
8 Dyr Trechtein selbn zieght vor enk her. Er ist mit dir. Er laasst di nit aus und gibt di nit auf. Du sollst di nit ferchtn und kain Angst habn.
9 Dyr Mosen schrib dö Weisung auf und übergaab s yn de brenderischn Priester, wo önn Bundesschrein truegnd, und yn de Dietwärt von Isryheel.
10 Dyr Mosen schrib ien vor: An n End von aynn iedn sibtn Jaar, yn n Antlaaßjaar, bei n Laaubhüttnföst,
11 wenn Isryheel vor n Herrn, seinn Got, an seiner Walstat zammkimmt, sollst dös Gsötz vor n gantzn Isryheel vürlösn.
12 Versammlt s Volk, d Mannen- und Weiberleut und de Kinder wie aau de Beisaessn, dyrmit s zuelosnd und s Gsötz lernend, önn Trechtein, enkern Got, ferchtnd und aufpässnd, däß s dös Gsötz getreulich erfüllnd.
13 Bsunders de Kinder, die was dös allss non nit kennend, sollnd zuelosn lernen, önn Trechtein, enkern Got, z ferchtn, so lang wieß löbtß in dönn Land, daa woß ietz über n Jordn überhin zuer Naam einhinzieghtß.
14 Dyr Herr gsait zo n Mosenn: Ietz wär s so weit; du zieghst hin. Ruef önn Josenn und trit mit iem eyn s Bekemmzeltt, dyrmit i n einsötzn kan! - Dyr Mosen und Josen giengend hin und eyn s Zeltt einhin.
15 Dyr Herr erschin ien in ayner Wolkennsäuln über n Bekemmzeltteingang.
16 Und dyr Trechtein gsait zo n Mosenn: Also, du werst ietz bald zo deine Vätter bött werdn. Und schoon werd dann dös Volk untreu und fangt syr in dönn Land, wo s aft wont, was mit de fremdn Götter dort an. Mi verlaasst s und bricht dönn Bund, wo i dyrmit gschlossn haan.
17 Daadl entbrinnt mein Zorn gögn ien, i verlaaß s und will von ien nix meer wissn. I erschein ien niemer, und dann geet s mit ien Grabnbach zue. Plaagn und Unglücker kemmend über ien; und dann werdnd s is zwaar +schoon gspannen: Dös ist allss grad, weil mein Got niemer mit mit ist!
18 Aber daa fallt s myr gar nit ein, däß i mi dösswögn wider um ien umtaet; herentgögn! Wievil Boess habnd myr die antaan dyrmit, däß s yn anderne Götter naachglaauffen seind!
19 Und ietzet schreib dös Lied daader auf und bring s yn de Isryheeler bei! Singen sollnd s is, yso däß s mein Zeug gögn ien werd!
20 Wenn i dös Volk in dös Land gfüert haan, wo i yn seine Vätter zuegschworn haan, daa wo Höng und Milich fliessnd, kan si Isryheel gscheid satössn und üeppig löbn; und naacherd fangend s schoon an +aau mit de andern Götter. Auf aynmaal gilt i nix meer bei ien und mein Bund aau nit.
21 Wenn s naacherd richtig drinnhöngend, kan dös Lied gögn ien zeugn, weil dös aau ferre Kunner nit vergössnd, sundern auswendig künnend. I waiß s ja, wie s seind, ee däß i s überhaaupt non eyn dös Land einhinbrungen haan, wo i ien zuegschworn haan.
22 Seln Tag schrib dyr Mosen dös Lied nider und gleert s yn de Isryheeler.
23 Und dyr Trechtein gsötzt önn Josenn Nunnsun eyn sein Ampt ein und gsait: Bi starch und tapfer! Du füerst d Isryheeler eyn dös Land einhin, wo i ien zuegschworn haan. I gaa mit dir sein.
24 Wie dyr Mosen dös gantze Gsötz von vorn hinst hint in ayn Buech eingschribn hiet,
25 befalh yr yn de Brender, wo önn Bundesschrein truegnd:
26 Nemtß dös Gsötzbuech und lögtß is nöbn önn Bundesschrein von n Herrn, enkern Got, hin! Daadl sollt s bleibn als Zeug gögn enk.
27 I kenn ja dein Widerbräuchtigkeit und Halsstarrigkeit. Schaugtß, ietzet schoon, wo i non unter enk löb, habtß enk yn n Herrn widersötzt. Wie werd n dös eerst aynmaal +naach meinn Tood werdn?
28 Schicktß myr allsand Dietwärt von de Stämm und d Amptsleut her, dyrmit i ien dös Gwort vürtragn und Himml und Erdn gögn ien als Zeugn anrueffen kan.
29 Dös waiß i ee, däßß naach meinn Tood eyn s Verderbn laaufftß und von dönn Wög abweichtß, dönn wo i enk vorgschribn haan. Daa werd s enk aynmaal arg schlecht geen, weilß öbbs tuetß, was dyr Herr +gar nit seghn mag, und weilß n erzürntß mit dönn, wasß allss yso anstölltß.
30 Und dyr Mosen trueg yn n gantzn Isryheel dös Lied daader vür, aane däß yr öbbs auslaassn haet: