2 Stroemen tuet mein Leer wie Rögn, falln mein Botschaft wie ayn Tau. Nötzn tuet s wie Trupfen s Gras, wie dyr Tau reist s auf dyr Bluem.
3 Kündd myr non önn Nam von n Herrn! Preistß de Groess von ünsern Got!
4 Er ist dyr Föls, vollkemmen s Werch; recht seind alle seine Wög. Er ist treu und laasst nit aus; grad und grecht ist ünser Got.
5 Isryheel fallt ab von iem; kan ayn Kind önn Vatern graatn? Dienen wollnd s iem gar nit recht; falsch seind s, boes und hinterdruckt.
6 Ist dös enker Dank für n Herrn? So verblenddt künntß decht nit sein?! Ist nit er dein Bschaffergot? Haet di sünst wer gstöllt in d Welt?
7 Denk doch an de alte Zeit! Sagt s dyr n gar nix, de Getaat? Fraag deinn Vatern; der waiß allss! Sagn tuet s dir ieds graaube Haaupt.
8 Wie dyr Hoehste d Völker wis, yn de Dietn Lönder gaab, daa gakriegt ayn ieds seinn Plaz. Isryheel war schoon dyrbei.