39 Also, seghtß is ietz: Nur mi geit s; kain Götz schiesst mir dyrgögn! I bin Herr ob Löbn und Tood; i mach krank und wider gsund. Niemdd entwinddt si meiner Hand.
40 D Hand yn n Himml zue erhobn, schwör i bei meinn eebign Löbn:
41 Haan i s Schwert mir gschliffen eerst, pfrait für s Urtl und für n Schlag, kimmt mein Gögner niemer aus; d Hasser seghnd ien lösste Stund.
42 Girig frisst mein Schwert dös Fleish; bsuffen werdnd de Pfeil von n Bluet von de Gfallnen und was i wöggfüer, drunter gar dyr Fürst.
43 Dietn, preistß n, künntß nit aus; denn er röcht seinn Knecht sein Bluet. Dös ist s End für seine Feindd; er versuent sein Land und Volk. -
44 Acht kaam dyr Mosen zo n Volk und trueg iem dös gantze Gwort von dönn Lied vor. Dyr Josen Nunnsun war aau dyrbei.
45 Wie dyr Mosen dös allss vor n gantzn Isryheel vürtragn hiet,