41 Haan i s Schwert mir gschliffen eerst, pfrait für s Urtl und für n Schlag, kimmt mein Gögner niemer aus; d Hasser seghnd ien lösste Stund.
42 Girig frisst mein Schwert dös Fleish; bsuffen werdnd de Pfeil von n Bluet von de Gfallnen und was i wöggfüer, drunter gar dyr Fürst.
43 Dietn, preistß n, künntß nit aus; denn er röcht seinn Knecht sein Bluet. Dös ist s End für seine Feindd; er versuent sein Land und Volk. -
44 Acht kaam dyr Mosen zo n Volk und trueg iem dös gantze Gwort von dönn Lied vor. Dyr Josen Nunnsun war aau dyrbei.
45 Wie dyr Mosen dös allss vor n gantzn Isryheel vürtragn hiet,
46 bot yr ien auf: Nemtß enk all die Worter von heint z Hertzn! Göbtß is yn de Kinder weiter und kümmertß enk, däß aau die dös Gsötz haltnd und dyrnaach löbnd.
47 Daa höngt enker gantzs Löbn dran; nit däßß maintß, dös wär grad yso ayn Käsperldietreich! Bleibtß yn dönn Wort treu, gaatß lang löbn in dönn Land, daa woß ietz über n Jordn umhin zuer Naam einhinzieghtß.