2 Aber ietz wenn myn s holn mechet, laauffend s dyrvon und opfernd grad non yn de Bägln; und yn de Götzn rauckend s dar.
3 +i brang yn n Effreim s Geen bei und trueg n auf de Arm. Aber +nit gwollnd s d Effreimer kennen, wie guet däß i s mit ien mainet.
4 Voller Sorg und Lieb glaitt i s. Wie d Mämmy war i für ien, wenn s ir Kindl abminnt. I gabuck mi abhin dyrzue und gschau, däß s was zo n Össn haat.
5 Aber es hilfft nix; ietz müessnd s wider eyn de Knechtschaft wie z Güptn, grad däß ietz Surn über ien herrscht, weil si d Effreimer ainfach nit bekeern wolln habnd.
6 In seine Stötn geet s graaub auf, und mit ienerne Waarsager werd aufgraeumt, weil s kainn gscheidn Raat göbn habnd.
7 Mein Volk ist und bleibt myr untreu. Gan n Bägl rueffend s wol, aber der hilfft ien aau nit weiter.
8 Waisst was, Effreim; mainst nit aau, Isryheel; aigntlich ghoeretst du vernichtt wie Ädmy und behandlt wie Zebeum. Aber i bring s nit förtig, weil mein Lieb und Gnaad gan dir ainfach wider aufflaugetzt.