19 Wie s aber dann draufer Zeit wordn wär, däß dyr Dafet yn n Saul sein Tochter Meräb kriegt haet, wurd s mit n Ädriheel aus Mehola verheirett.
20 Yn n Saul sein Tochter Michal hiet önn Dafetn recht lieb, und dös gverzölt myn yn n Saul. Dös war iem grad recht,
21 weil yr syr gsait: "Dö gib i iem; dö sollt iem zo n Fallstrik werdn, däß yr yn de Pflister eyn d Höndd fallt." Dyr Saul gsait zo n Dafetn: "Auf zwai Jaar kanst mein Aidem werdn."
22 Yn seine Diener aber gschafft dyr Saul an: "Zwecktß yn n Dafetn ayn Weeng hin und stichltß: 'Was, du seghst doch, däß di dyr Künig mag und dyr gantze Hof aau; daa müessetst diend +sofort sein Aidem werdn künnen!'"
23 Ietz grödnd seine Diener yn n Dafetn yso hin. Dyr Dafet aber gaab iem an: "Ja, maintß n, däß dös yso ayn Kinderspil ist, yn n Künig sein Aidem z werdn? I bin und haan y nixn!"
24 De Diener gabrichtnd yn n Saul, was dyr Dafet drauf gsait hiet.
25 Dyr Saul gantwortt: "Richttß yn n Dafetn dös aus: Dyr Künig mecht nix als Brautpreis als wie d Vorhäut von hundert Pflister, als Raach an n Künig seine Feindd." Dyr Saul hiet nömlich eyn n Sin, önn Dafetn yn de Pflister eyn d Höndd falln z laassn.