2 wögn was yr dös allss yn n Dafetn hintrueg: "Du, mein Vater Saul will di umbringen! Gib also morgn eyn dyr Frueh Obacht und verkriech di eyn Ort!
3 I aber gaa mit meinn Vatern eyn s Feld danhin und bleib daadl steen, wost di du verschloffen haast. Dortn röd i mit n Päpp über di und gib dyr aft Bschaid, wenn i öbbs erfar."
4 Dyr Jonant glögt für n Dafetn bei seinn Vatern ayn guets Wort ein: "Aber, o Künig, werst di diend nit an deinn Knecht Dafet versündignen; er haat dyr decht nix taan, und du haast n guet brauchen künnen.
5 Er haat sein Löbn auf s Spil gsötzt und dönn seln Pflister dyrschlagn. Dyr Trechtein haat durch iem yn Isryheel närrisch gholffen. Du haast ys diend selbn dyrlöbt und di drüber gfreut. Zwö willst di n dann ietz versündignen und unschuldigs Bluet vergiessn, wennst önn Dafetn aane sachhaftige Sach toetigst?"
6 Dyr Saul glost auf n Jonantn und schwor: "So waar dyr Herr löbt: Dyr Dafet werd nit umbrungen!"
7 Dyr Jonant rief önn Dafetn und gabrichtt iem allss. Dann brang dyr Jonant önn Dafetn zo n Saul, und dyr Dafet war wider eyn n Dienst bei n Saul wie vorher aau.
8 Daa war wider aynmaal ayn Krieg, und dyr Dafet zog wider gögn de Pflister eyn n Kampf aus. Er glögt s schwaer nider, und sö lieffend dyrvon.