9 Dös Weib gantwortt iem: "Du waisst diend selbn, däß dyr Saul de Tootnbeschwörer und Waarsager bei üns ausgrott haat. Mechst myr öbbenn ayn Falln stölln, däßst myr an s Löbn kanst, hän?"
10 Dyr Saul aber schwor irer bei n Trechtein: "So waar dyr Herr löbt: In dönn Fall ist s öbbs Anders; daa kimmt dyr nix hin!"
11 Daa gaab dös Weib naach: "Und; wem haetst n gern?" Er gantwortt: "Önn Sämyheel brauchet i!"
12 Wie s önn Sämyheel gyrblickt, schrir s laut auf: "Du haast mi ja ausgschmirbt; du bist y diend dyr Saul!"
13 Dyr Künig grödt irer guet zue: "Brauchst kain Angst habn! Was seghst n naacherd?" Is gantwortt: "I segh aynn Geist aus dyr Erdn aufsteign."
14 Und; wie schaugt yr aus?", gfraagt yr. Si gantwortt: "Ayn alter Man ist s mit aynn Mantl." Daa war s yn n Saul klaar, däß s dyr Sämyheel war. Dyr Saul gvernaigt si mit n Gsicht eyn n Bodm abhin und gspraitt si.
15 Dyr Sämyheel aber gflemmt n: "Zwö haast mi n aufgstört aus meiner Rue?" Dyr Saul gantwortt: "I waiß myr kainn Raat niemer. De Pflister seind gögn mi aufzogn; und dyr Herrgot haat mi verlaassn. Er antwortt myr niemer, wöder durch d Weissagn non mit aynn Traaum. Drum haan i +di grueffen, weilst öbbenn +du weiterwaisst."