1 Aft saah i ayn anders Zaichen an n Himml, ayn groosss und wunderbars. I saah sibn Engln mit sibn Plaagn, und zwaar de sibn lösstn, denn mit ienen kimmt dyr Zorn Gottes zo seinn End.
2 Dann saah i öbbs, was yn aynn glasern Mör glich und mit Feuer präschglt war. Und d Siger über s Vich, über sein Standbild und über sein Namenszal stuenddnd auf dönn glasern Mör mit Härpfenn, wo s von n Herrgot kriegt hietnd.
3 Sö sangend s Lied von n Mosenn, von n Knecht Gottes, und s Lied zuer Eer von n Lamp: "Grooß und wunderbar seind deine Taatn, o Got Trechtein, Allfürst. Grecht und traubar ist allssand, wasst tuest, du Künig von de Völker.
4 Wer färcht di nit, o Trechtein, und wer pris deinn Namen nity? Denn du yllain bist heilig. Alle Dietn gaand zueherkemmen und di anbettn, denn offnbar ist wordn, däß deine Wög rechtförtig seind."
5 Dyrnaach saah i, däß dyr himmlische Templ aufgieng, de Gotteslostat obn eyn n Himml.
6 Und de sibn Engln mit de sibn Plaagn traatnd ausher; anglögt warnd s mit härberne Gwänder, wo grad yso gmaungetznd, und um iener Brust umher hietns s aynn Gurt aus Gold.
7 Und ains von de vier Wösn graicht yn de sibn Engln sibn golderne Schalnen; und gfüllt warnd die mit n Zorn von n Herrgot, von iem, der wo auf eebig löbt.
8 Und dyr Templ gfüllt si mit Raauch grund dyr Herrlichkeit und Macht von n Herrgot. Niemdd kunnt eyn n Templ einhin, hinst däß de sibn Plaagn aus dyr Hand von de sibn Engln an ienern End warnd.