3 Dös war der, wo dyr Weissag Ieseien drüber gsait hiet: "Ayn Prödiger ruefft in dyr Wüestn: 'Richttß yn n Herrn önn Wög her! Wögg raeumtß, was n hindert!'"
4 Dyr Johanns hiet ayn kemmlhaererne Kuttn an und aynn Lödergürtl umher, und dyrnörn taat yr si von Haberschröckn und wildn Höng.
5 D Ruslhamer, de gantzn Judauer und allsand an n Jordn umaynand zognd gan iem aushin,
6 gabkennend ienerne Sünddn und liessnd si von iem in n Jordn taauffen.
7 Wie dyr Johanns gagspannt, däß aynn Hauffen Mauchn und Sautzn zo dyr Taauff kaamend, gapackt yr s her: "Ja, ös Schlangennbruet, ös verhaute; wer haat n enk weisgmacht, ös kännttß yn n kemmetn Zorngricht auskemmen?
8 Daa müesstß schoon +zaign, däßß is mit dyr Bekeerung eerlich maintß!
9 Bilddtß enk diend nit ein, ös kännttß enk sagn: 'Was mechst n; mir habnd ja önn Abryham als Vatern!'! Dös Aine sag i enk: Wenn dyr Herrgot will, kan yr non aus dene Stäin Abryhamskinder machen.