Dyr Timyteus A 4 BAI

1 Dyr Geist sagt klaar und deuttlich, däß in dyr Endzeit gar mannige von n Glaaubn abfallnd. Sö wenddnd si yn Truggeister und Aixnleern zue.

2 Täuscht werdnd s von leixerische Leuger, wo ayn Brandmaal auf n Gwissn tragnd.

3 Sö verbutnd ainn d Ee und haischnd önn Verzicht auf aine Speisn, wo doch die dyr Herrgot bschaffen haat, däß die, wo zo n Glaaubn und zo dyr Waaretskenntniss kemmen seind, die unter Danksagung gniessn künnend.

4 Denn allssand, was dyr Herrgot bschaffen haat, ist guet; nix ist verwerfflich, wenn s gnossn werd mit Danksagung.

5 Gheiligt werd s durch s Gotteswort und durch s Gebet.

6 Wennst dös yn de Brüeder vortragst, bist ayn gueter Knecht von n Iesenn Kristn; und du nörst di mit de Worter von dönn Glaaubn und derer guetn Leer, wost ayn Keb wordn bist dyrvon.

7 Um gotloose Altweiberfabln aber mach aynn weitn Bogn! Üeb di lieber in dyr gsundn Frümmigkeit!

8 Denn d Leibsüebung mag zwaar ayn Weeng öbbs nuz sein, d Frümmigkeit dyrgögn nutzt umydum; irer ist ja s Löbn verhaissn, dös ietzige wie kümftige.

9 Dös stimmt nömlich wirklich; es ist s werd, däß myn s behertzigt.

10 Auf dös hin arecht myr und strabln myr üns abhin, weil myr ünser Hoffnung auf n löbndign Got sötznd, önn Erloeser von alle Menschn, zmaal de Glaaubignen.

11 In dönn Sin sollst d Leut unterweisn.

12 Niemdd sollt kemmen: "Mein, was mecht n der junge Hupfer?!" Bi yn de Glaauber ayn Vorbild in n Wort und Wandl, in dyr Lieb, in n Glaaubn und in dyr Lautterkeit!

13 Lis ien eifrig aus dyr Schrift vür, und erman s und leer ien, hinst däß i kimm!

14 Verunruech nit de Gnaad, wost haast! Si ist dyr göbn grund Weissagnworter, wie dyr de Gmainwärt mitaynander d Höndd aufglögnd.

15 Dyrfür sollst sorgn und dyrmit löbn, yso däß allsand seghnd, wie s mit dir fürbaß geet.

16 Acht auf di; und schau, däßst an dyr Leer fösthaltst! Wennst +dös tuest, dann röttst di und allsand, wo auf deine Worter lusternd.

Kapitel

1 2 3 4 5 6