6 Βέβαια, οι φανατικοί εθνικοί δε λάμβαναν καθόλου υπόψη τους τη πανθομολογούμενη καλή διαγωγή των Ιουδαίων.
7 Έτσι, για να εξηγήσουν την άρνησή τους να προσκυνήσουν το βασιλιά και με την αποχή τους από ορισμένες τροφές, διέδιδαν ότι οι Ιουδαίοι δεν ήταν φιλικοί προς το βασιλιά ούτε προς το στρατό αλλά ήταν εχθροί και αντίθετοι σε κάθε βασιλική ενέργεια. Υπήρχε, λοιπόν, μεγάλη δυσφήμιση εναντίον των Ιουδαίων της υπαίθρου.
8 Οι εθνικοί όμως που κατοικούσαν στην πόλη και που δεν είχαν ζημιωθεί σε τίποτα, έβλεπαν την ανεξήγητη αναταραχή σε βάρος των Ιουδαίων και τις ταραχές που γίνονταν, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να τους βοηθήσουν. Αλλά επειδή η κατάσταση γινόταν αφόρητη, προσπαθούσαν να τους παρηγορήσουν.
9 Αγανακτισμένοι έλεγαν ότι η κατάσταση θ’ αλλάξει, γιατί δεν ήταν δυνατό να αφεθεί έτσι να καταστραφεί ένα τόσο μεγάλο έθνος, που κανένα κακό δεν τους είχε κάνει.
10 Επίσης, πολλοί γείτονες των Ιουδαίων ή φίλοι και συνάδελφοί τους στο εμπόριο τους πλησίαζαν κρυφά και τους υπόσχονταν αμέριστη συμπαράσταση και κάθε είδους βοήθεια.
11 Ο Φιλοπάτωρ, λοιπόν, περήφανος για την εφήμερη επιτυχία του, αλλά αγνοώντας τη δύναμη του μεγάλου Θεού και πιστεύοντας ότι το σχέδιό του θα ίσχυε για πάντα, εξέδωσε εναντίον τους το ακόλουθο διάταγμα:
12 «Ο βασιλιάς Πτολεμαίος ο Φιλοπάτωρ εύχομαι στους στρατηγούς και στους στρατιώτες της Αιγύπτου και κάθε τόπου υγεία και χαρά.