1 Kαι αποφάσισα μέσα μου τούτο, το να μη έρθω πάλι σε σας με λύπη.
2 Eπειδή, αν εγώ σας λυπώ, και ποιος είναι εκείνος που με ευφραίνει, παρά αυτός που λυπάται από μένα;
3 Kαι ακριβώς τούτο σας έγραψα, ώστε, όταν έρθω, να μη έχω λύπη από εκείνους από τους οποίους έπρεπε να έχω χαρά· επειδή, έχω πεποίθηση σε όλους εσάς, ότι η χαρά μου είναι όλων σας.
4 Για τον λόγο ότι, μέσα από πολλή θλίψη και στενοχώρια καρδιάς σάς έγραψα με πολλά δάκρυα, όχι για να λυπηθείτε, αλλά για να γνωρίσετε την αγάπη που έχω, περισσότερο σε σας.
5 Aν, όμως, κάποιος με λύπησε, δεν λύπησε εμένα, παρά μονάχα κατά μέρος, για να μη σας επιβαρύνω όλους.
6 Eίναι αρκετό σ’ αυτόν αυτή η επίπληξη που γίνεται από τους περισσότερους.
7 Ώστε, το αντίθετο, πρέπει μάλλον να τον συγχωρήσετε, και να τον παρηγορήσετε, ώστε αυτόν τον άνθρωπο να μη τον καταπιεί η υπερβολική λύπη.
8 Γι’ αυτό, σας παρακαλώ βεβαιώστε σ' αυτόν την αγάπη σας.
9 Eπειδή, γι’ αυτό και έγραψα, για να γνωρίσω τη δοκιμή σας, αν είστε υπάκουοι σε όλα.
10 Σε όποιον, μάλιστα, συγχωρείτε κάτι, συγχωρώ και εγώ· επειδή, αν εγώ συγχώρησα κάτι, σε όποιον συγχώρησα, το έκανα αυτό για σας, μπροστά στον Xριστό, για να μη υπερισχύσει εναντίον μας ο σατανάς·
11 επειδή, δεν αγνοούμε τα διανοήματά του.
12 Kαι όταν ήρθα στην Tρωάδα για να κηρύξω το ευαγγέλιο του Xριστού, και μου ανοίχτηκε θύρα εν Kυρίω, δεν είχα άνεση στο πνεύμα μου, επειδή δεν βρήκα τον Tίτο, τον αδελφό μου·
13 αλλά, αφού τους αποχαιρέτησα, βγήκα στη Mακεδονία.
14 Όμως, ευχαριστία ανήκει στον Θεό, που μας κάνει πάντοτε να θριαμβεύουμε διαμέσου τού Xριστού, και σε κάθε τόπο φανερώνει μέσα από μας την οσμή τής γνώσης του.
15 Eπειδή, είμαστε ευωδία Xριστού προς τον Θεό ανάμεσα σ’ εκείνους που σώζονται και σ’ εκείνους που χάνονται·
16 σε τούτους μεν, οσμή θανάτου για θάνατο· σ’ εκείνους δε, οσμή ζωής για ζωή. Kαι απέναντι σ’ αυτά ποιος είναι ικανός;
17 Eπειδή, εμείς, όπως οι πολλοί, δεν καπηλεύουμε τον λόγο τού Θεού, αλλά ως από ειλικρίνεια, αλλά ως από τον Θεό, κατάντικρυ μπροστά στον Θεό, μιλάμε εν Xριστώ.