3 آذرخشِ خود را زیر تمامی آسمان می‌فرستد،و برقِ خود را تا به کرانهای زمین گسیل می‌دارد.
4 پس از آن صدای غرش او به گوش می‌رسد؛او با صدای پرشکوهش رعد می‌دهد؛آنگاه که آوازش شنیده شد،دیگر برق را به تأخیر نمی‌اندازد.
5 خدا به آواز خود رعدهای شگفت‌انگیز می‌دهد،و کارهای عظیم می‌کند که از درکشان ناتوانیم.
6 به برف می‌گوید: ”بر زمین بیفت“،و به رگبار که: ”به شدّت ببار“.
7 دستِ هر انسان را بازمی‌دارد،تا جمیع آدمیان اعمال او را بدانند.
8 آنگاه وحوش به لانه‌های خود می‌روند،و در بیشه‌های خود می‌مانند.
9 تندباد از حجرۀ خود بیرون می‌آید،و سرما از بادهایی که به قوّت می‌وزد.