7 اسرائیل به اندازهٔ دشمنانش تنبیه نشده و به اندازهٔ آنها کشته نداده است.
8 خداوند با فرستادن قوم خودش به تبعید، آنها را مجازات کرد. او آنها را همراه با تندبادی از مشرق، از سرزمین خودشان بیرون بُرد.
9 امّا گناهان آنها فقط وقتی بخشیده میشود که سنگهای قربانگاههای بتپرستان را مثل گچ بکوبند و دیگر اثری از شمایل الههٔ اشره و قربانگاههای بُخورسوز آنها باقی نماند.
10 شهر مستحکم مثل یک بیابان بیآب و علف، متروک مانده است. آن به چراگاهی برای چارپایان مبدّل شده، و آهوان در آنجا استراحت میکنند و میچرند.
11 شاخهٔ درختان پژمرده و شکسته است، و زنها شاخهها را برای سوزاندن جمع میکنند. چون مردم اصلاً نفهمیدهاند خدا، آفریدگار آنها، به ایشان رحم نخواهد کرد و شفقتی نسبت به آنان نشان نخواهد داد.
12 در آن روز خداوند، مثل خرمنکوبی که گندم را از سبوس جدا میکند، تمام قوم خودش را از رود فرات تا مرز مصر یکییکی جمع خواهد کرد.
13 وقتی آن روز فرا رسد، شیپوری نواخته میشود و تمام قوم اسرائیل را که در آشور و مصر در تبعید به سر میبرند، فرا خواهد خواند. آنها خواهند آمد و خداوند را در اورشلیم، در کوه مقدّس او، پرستش خواهند کرد.