6 پس رویْ از وی بگردان تا آرام گیرد،و چون کارگری مزدبگیر از روز خود لذت بَرَد.
7 «زیرا درخت را امیدی هست،که اگر بریده شود باز خواهد رویید،و جوانه‌هایش از میان نخواهد رفت؛
8 اگرچه ریشه‌اش در زمین کهنه شود،و تنۀ آن در خاک بمیرد،
9 از بوی آب جوانه خواهد زد،و چون نهالی نو، شاخه‌ها خواهد داد.
10 اما انسان می‌میرد و ساقط می‌شود؛آدمی چون جان سپارد، کجاست؟
11 چنانکه آبها از دریا زایل می‌شود،و نهرْ ضایع شده، خشک می‌گردد،
12 همچنین انسان می‌خوابد و برنمی‌خیزد؛و تا آسمانها باقی است بیدار نمی‌شود،و از خوابِ خویش برخیزانیده نمی‌گردد.