17 تا انسان را از اعمالش بازگرداند،و او را از تکبر بازدارد؛
18 جان او را از گودال حفظ می‌کند،و حیاتش را از هلاکتِ شمشیر.
19 «نیز انسان در بستر خود با درد تأدیب می‌شود،با شِکوِه و شکایت دائمی در استخوانهایش،
20 تا اینکه جانش از نان منزجر می‌گردد،و اشتهایش از لذیذترین خوراکها.
21 گوشت تنش چنان تحلیل می‌رود که از نظر محو می‌شود،و استخوانهایش که دیده نمی‌شدند، نمایان می‌گردند.
22 جانش به گودال نزدیک می‌شود،و حیاتش به حاملانِ مرگ.
23 «اگر او را فرشته‌ای باشد،واسطه‌ای، یک از هزار،تا آنچه را برای انسان درست است به او اعلان کند،