22 Gud over gudane, Herren, Gud over gudane, Herren, han veit det, og Israel skal vita det: Måtte Herren la vera å hjelpa oss i dag om vi i opprør og truløyse mot han
23 hadde bygd oss eit altar for slik å venda oss bort frå Herren! Måtte Herren sjølv straffa oss om det var for å ofra brennoffer eller grødeoffer eller for å bera fram fredsoffer på det. Var det slik, då må Herren straffa oss for det!
24 Nei, vi har gjort det fordi vi kjende uro for at sønene dykkar i framtida ville seia til sønene våre: Kva har de med Herren, Israels Gud, å gjera?
25 Har ikkje Herren sett Jordan til grense mellom oss og dykk rubenittar og gadittar. De har ingen del i Herren. Slik kunne borna dykkar få våre born til å halda opp med å frykta Herren.
26 Difor sa vi: Lat oss gå i gang og byggja eit altar, ikkje til brennoffer og ikkje til slaktoffer,
27 men som eit vitne mellom oss og dykk og dei slektene som kjem etter oss, om at vi vil gjera teneste for Herren med brennoffera, slaktoffera og fredsoffera våre. Så skal ikkje sønene dykkar i morgon seia til våre søner at dei ikkje har del i Herren.
28 Dersom de i morgon skulle seia noko slikt til oss eller etterkomarane våre, då vil vi i sanning kunna svara: Sjå på den etterlikninga av Herrens altar som forfedrane våre har laga, ikkje til brennoffer og slaktoffer, men som eit vitne mellom oss og dykk.