1 Teraz mnie wyśmiewają młodsi ode mnie w latach; nawet ci, których ojców nie chciałbym postawić z psami mojej trzody.
2 Więc na co by mi się przydała siła ich rąk? Czy przy nich przepada starość?
3 Przy tych, co żyją samotnie z powodu niedostatku i głodu; co uciekają na step, w mrok grozy i opuszczenia.
4 Tych, co po krzakach zrywają na pokarm lebiodę oraz korzonki jałowca.
5 Z koła ludzi ich wypędzają oraz krzyczą za nimi, jak za złodziejem.
6 Mieszkają w łożyskach potoków, w podziemnych jamach lub skałach.
7 Jęczą między krzakami i cisną się pod pokrzywy.
8 Synowie bezecnych wraz z synami ludzi bez nazwy – biczem wygnani z ziemi.
9 A tu, stałem się teraz ich pieśnią oraz służę im za przedmiot gawędy.
10 Brzydzą się mną, usuwają ode mnie i przed moim obliczem nie powstrzymują plwociny.
11 Bowiem Bóg rozwiązał moją przewagę oraz mnie upokorzył; dlatego i oni skierowali przede mnie wędzidło.
12 Po mej prawicy powstaje banda młodzików, potrącają me nogi i ku mnie torują swoje zgubne drogi.
13 Zburzyli moją ścieżkę; przyczyniają się do mej nędzy; oni, co sami nie mają nikogo, kto by ich wspomógł.
14 Napadli i z wrzaskiem się zwalili, jak przez otwarty wyłom muru.
15 Przeciw mnie zwróciły się strachy; jak wiatr ścigają moją godność, więc jak obłok zanika moje zwycięstwo.
16 Teraz rozlewa się we mnie moja dusza i silnie pochwyciły mnie dni niedoli.
17 Noc przewierca we mnie me kości, lecz i żyły nie mają pokoju.
18 Wskutek przemożnej siły Boga zmieniła się moja szata i mnie ściska jak szyjny otwór mojej tuniki.
19 Wrzucił mnie w błoto, zatem stałem się podobny do prochu, lub popiołu.
20 Wołam do Ciebie, lecz mi nie odpowiadasz; stoję przed Tobą, lecz na mnie nie spoglądasz.
21 Zmieniłeś się w okrutnego względem mnie; prześladujesz mnie mocą Twej ręki.
22 Podnosisz mnie, zawieszasz w powietrzu oraz niweczysz mój rozsądek.
23 Otóż ja wiem, że chcesz mnie podać śmierci i wprowadzić do domu wyznaczonego wszystkim żyjącym.
24 Ale czyż każdy nie wyciąga jeszcze ręki w upadku; albo czy ginąc, nie podnosi jeszcze błagalnego krzyku?
25 Czy nie płakałem nad udręczonym przez los; czy moja dusza nie bolała nad ubogim?
26 Tak, spodziewałem się szczęścia, a oto nadeszła niedola; oczekiwałem światła, a oto przyszła ciemność.
27 Wrą moje wnętrzności oraz nie mogą się uciszyć, gdyż wyszły mi na spotkanie dni utrapienia.
28 Błądzę sczerniały, lecz nie od słońca; dźwigam się i publicznie wołam o pomoc.
29 Stałem się bratem szakali i towarzyszem młodych strusi.
30 Moja skóra poczerniała i ze mnie spada, a me kości spieczone są od żaru.
31 Tak ma cytra zmieniła się w pieśń żałobną, a mój flet stał się dźwiękiem skargi.