1 – Powiedz, co masz na swoją obronę – zwrócił się Agryppa do Pawła.Ten dał ręką znak, że zaczyna, i rozpoczął mowę obronną:
2 – Cieszę się, królu Agryppo, że mogę bronić się przed zarzutami żydowskich przywódców w twojej obecności.
3 Doskonale bowiem znasz ich zwyczaje i spory. Proszę więc, racz cierpliwie mnie wysłuchać.
4 Mieszkańcy Jerozolimy znają mnie od dziecka i wiedzą jak od najmłodszych lat wychowywałem się w Jerozolimie, wśród moich rodaków – Żydów.
5 Gdyby tylko chcieli, mogliby potwierdzić, że jako faryzeusz bardzo ściśle przestrzegałem praw i zwyczajów tego najsurowszego żydowskiego ugrupowania religijnego.
6 Ale prawdziwym powodem tej rozprawy jest to, że oczekuję spełnienia obietnicy, którą Bóg dał naszym przodkom.
7 Dwanaście rodów Izraela dniem i nocą służyło Bogu, oczekując wypełnienia jej. Królu, żydowscy przywódcy oskarżają mnie właśnie z powodu tej nadziei.
8 Dlaczego jednak uznaje się za nieprawdopodobne to, że Bóg wskrzesza umarłych?
9 Osobiście byłem przekonany, że powinienem zdecydowanie przeciwstawiać się Jezusowi z Nazaretu.
10 Zacząłem od Jerozolimy. Z upoważnienia najwyższych kapłanów aresztowałem wielu świętych. Głosowałem przeciwko nim, gdy ich skazywano na śmierć.
11 Ścigając ich po wszystkich synagogach, torturami zmuszałem ich do przeklinania imienia Jezusa. Byłem ich tak zaciętym wrogiem, że prześladowałem ich nawet w miastach poza Izraelem.
12 Z takim właśnie zamiarem jechałem do Damaszku, mając autorytet i pełnomocnictwo najwyższych kapłanów.
13 Królu! Podczas tej podróży, w południe, ujrzałem światło z nieba, jaśniejsze od słońca, które ogarnęło mnie i moich towarzyszy podróży.
14 Padliśmy na ziemię i usłyszałem głos, mówiący do mnie po hebrajsku: „Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz? Wierzgasz jak trafione strzałą zwierzę i ranisz samego siebie”.
15 „Panie, kim jesteś?” – zapytałem. „Jestem Jezus, którego prześladujesz” – odpowiedział.
16 „Teraz wstań! Ukazałem ci się, bo wybrałem cię na swojego sługę i świadka. Będziesz opowiadał innym o tym, co widziałeś i co jeszcze zobaczysz.
17 Będę cię chronić przed twoim własnym narodem oraz przed poganami, do których cię poślę.
18 Otworzysz im oczy, aby zwrócili się od ciemności do światła oraz od władzy szatana do Boga. Gdy to uczynią, odpuszczę im grzechy i obdarzę ich darem, który otrzymają wszyscy święci”.
19 Królu Agryppo, nie mogłem sprzeciwić się Bożemu objawieniu!
20 Dlatego wzywałem ludzi – najpierw mieszkańców Damaszku, następnie Jerozolimy i całej Judei, a potem również pogan – do opamiętania się, zwrócenia do Boga i zmiany życia.
21 Właśnie z tego powodu żydowscy przywódcy zatrzymali mnie w świątyni i usiłowali zabić.
22 Ale Bóg ochronił mnie i dziś nadal mogę opowiadać o tym wszystkim ludziom – małym i wielkim. A to, co mówię, zgodne jest z zapowiedziami proroków i Mojżesza, którzy przepowiedzieli,
23 że Mesjasz będzie cierpiał i pierwszy powstanie z martwych, aby przynieść światło zarówno Żydom, jak i poganom.
24 Gdy Paweł się tak bronił, Festus nagle zawołał:– Chyba oszalałeś, Pawle! Ogromna wiedza pomieszała ci w głowie!
25 – Nie oszalałem, dostojny Festusie – odrzekł Paweł. – To, co mówię, jest logiczne i zgodne z prawdą.
26 Król Agryppa dobrze wie o tych sprawach. Mówię o nich zupełnie otwarcie, jestem bowiem przekonany, że te wydarzenia nie uszły jego uwadze. Nie miały bowiem miejsca w jakimś zapadłym kącie!
27 Królu Agryppo, czy wierzysz prorokom? Wiem, że wierzysz.
28 – Czy myślisz, że tak szybko uda ci się zrobić ze mnie chrześcijanina? – zapytał Agryppa.
29 – Byłbym wdzięczny Bogu – odpowiedział Paweł – gdybyś zarówno ty, jak i wszyscy słuchający mnie tu, prędzej czy później mogli stać się takimi jak ja, oczywiście z wyjątkiem tych kajdan.
30 Po tych słowach król, gubernator, Berenike i wszyscy pozostali podnieśli się z miejsc.
31 A wychodząc z sali, mówili między sobą:– Ten człowiek nie uczynił niczego zasługującego na śmierć lub więzienie.
32 Agryppa zaś powiedział do Festusa:– Gdyby się nie odwoływał do cezara, można by go było uwolnić.