2 ดูเถิด เราจะกระทำเจ้าให้เล็กท่ามกลางบรรดาประชาชาติให้เจ้าเป็นที่ดูหมิ่นอย่างมาก
3 ความเห่อเหิมแห่งใจของเจ้าได้ล่อลวงเจ้าเองเจ้าผู้ซึ่งอาศัยอยู่ในซอกหินที่อาศัยของเจ้าอยู่สูงเจ้ารำพึงอยู่ในใจว่า“ผู้ใดจะให้เราลงมายังพื้นดิน”
4 แม้ว่าเจ้าเหินขึ้นไปสูงเหมือนนกอินทรีแม้ว่ารังของเจ้าอยู่ในหมู่ดวงดาวทั้งหลายเราจะฉุดเจ้าลงมาจากที่นั่น พระเจ้าตรัสดังนี้แหละ
5 ถ้าขโมยเข้ามาหาเจ้าถ้าพวกปล้นเข้ามาในเวลากลางคืน(เจ้าถูกทำลายย่อยยับปานใด)เขาจะไม่ขโมยเพียงพอแก่ตัวของเขาเท่านั้นหรือถ้าคนเก็บองุ่นมาหาเจ้าเขาจะไม่ทิ้งองุ่นตกค้างไว้บ้างหรือ
6 เอซาวได้ถูกปล้นอย่างร้ายแรงแล้ว ปานใดหนอทรัพย์สมบัติก็ถูกค้นไปหมด
7 พันธมิตรทั้งสิ้นของเจ้าได้ล่อลวงเจ้าเขาได้ขับเจ้าไปถึงพรมแดนสหมิตรของเจ้าได้กลับสู้ชนะเจ้าเสียแล้วมิตรที่กินข้าวหม้อเดียวกับเจ้า ก็วางกับดักเจ้าเรื่องนี้ไม่มีใครเข้าใจอะไรเสียเลย
8 พระเจ้าตรัสว่า ในวันนั้นเราจะไม่ทำลายคนฉลาดให้สิ้นไปจากเอโดมและทำลายความเข้าใจเสียจากภูเขาเอซาวหรือ