5 ศัตรูของเธอกลับกลายเป็นนายอริทั้งหลายของเธอเบิกบานสำราญใจเพราะองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงนำความทุกข์ระทมมาให้เธอเพราะบาปมากมายของเธอลูกเล็กเด็กแดงของเธอตกไปเป็นเชลยต่อหน้าศัตรู
6 ความโอ่อ่าตระการทั้งปวงพรากไปจากธิดาแห่งศิโยนเสียแล้วเจ้านายของเธอเป็นเหมือนกวางที่หาทุ่งหญ้าไม่ได้ต้องหนีไปต่อหน้านักล่าอย่างอ่อนแรง
7 ในยามทุกข์ลำเค็ญและต้องระหกระเหินเยรูซาเล็มก็หวนระลึกถึงสิ่งเลอเลิศที่เธอเคยมีในวันเก่าก่อนเมื่อพลเมืองของเธอตกอยู่ในเงื้อมมือของศัตรูไม่มีใครช่วยเหลือเธอเหล่าศัตรูมองดูเธอและหัวเราะเยาะความย่อยยับของเธอ
8 เยรูซาเล็มได้ทำบาปอย่างใหญ่หลวงดังนั้นเธอจึงแปดเปื้อนมลทินบรรดาคนที่เคยยกย่องเธอก็เหยียดหยามเธอเพราะเห็นความเปลือยเปล่าของเธอเธอเองสะอื้นไห้และหันหน้าหนี
9 ความโสโครกฝังแน่นในอาภรณ์ของเธอเธอไม่ใส่ใจอนาคตของเธอความล่มจมของเธอน่าใจหายไม่มีใครปลอบโยนเธอ“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า โปรดทอดพระเนตรความทุกข์ลำเค็ญของข้าพระองค์เพราะศัตรูชนะเสียแล้ว”
10 ศัตรูฉวยสิ่งล้ำค่าของเธอไปหมดเธอเห็นคนต่างชาติบุกเข้ามาในสถานนมัสการของเธอล้วนแต่เป็นชนชาติต่างๆ ซึ่งพระองค์สั่งห้ามไม่ให้เข้ามาท่ามกลางชุมนุมประชากรของพระองค์
11 พลเมืองของเธอสะอื้นไห้ขณะเสาะหาอาหารเอาของมีค่าออกมาแลกอาหารเพื่อประทังชีวิต“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า โปรดทอดพระเนตรและทรงใคร่ครวญดูเถิดเพราะข้าพระองค์ถูกเหยียดหยาม”