1 ทองคำหมดความสุกปลั่งเสียแล้วหนอทองบริสุทธิ์มัวหมองไปเสียแล้ว!อัญมณีศักดิ์สิทธิ์กระจัดกระจายเกลื่อนกลาดอยู่ทุกหัวถนน
2 เหตุใดบรรดาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแห่งศิโยนซึ่งเคยสูงค่าเทียบทองเนื้อเก้าจึงถูกตีราคาเพียงหม้อดินฝีมือช่างปั้น!
3 แม้หมาในยังให้นมฟูมฟักลูกของมันแต่พี่น้องร่วมชาติของข้าพเจ้ากลับใจไม้ไส้ระกำเหมือนนกกระจอกเทศในทะเลทราย
4 ทารกลิ้นแห้งคับเพดานปากเพราะความหิวกระหายเด็กๆ ร้องขออาหารแต่ไม่มีใครหยิบยื่นให้
5 บรรดาผู้ที่เคยกินอาหารชั้นเลิศบัดนี้สิ้นเนื้อประดาตัวอยู่ตามถนนบรรดาผู้ที่เคยนุ่งห่มอาภรณ์สีม่วงล้ำค่าบัดนี้นอนคลุกกองขี้เถ้า
6 โทษทัณฑ์ของพี่น้องร่วมชาติของข้าพเจ้าใหญ่หลวงกว่าโทษทัณฑ์ของโสโดมซึ่งถูกคว่ำทลายในชั่วพริบตาโดยไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วย
7 บรรดาเจ้าใหญ่นายโตของเราผุดผ่องยิ่งกว่าหิมะขาวยิ่งกว่าน้ำนมร่างกายของพวกเขาเปล่งปลั่งยิ่งกว่าทับทิมรูปร่างหน้าตาสง่างามดั่งอัญมณี
8 แต่บัดนี้ผิวพรรณของพวกเขาหมองคล้ำยิ่งกว่าเขม่าเขาอยู่ตามถนนโดยไม่มีใครจำได้หนังของเขาเหี่ยวหุ้มกระดูกซูบผอมราวไม้เสียบผี
9 บรรดาคนที่ถูกปลิดชีวิตด้วยคมดาบก็ยังดีกว่าคนที่ตายเพราะความอดอยากทุกข์ทรมานเพราะความหิวโหยตายไปอย่างช้าๆ เพราะขาดธัญญาหาร
10 บรรดาหญิงผู้มีใจอ่อนโยนจับลูกในไส้มาต้มกินในช่วงที่ชนชาติของเราถูกทำลายล้าง
11 องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงระบายพระพิโรธอันรุนแรงออกมาเต็มที่ทรงจุดไฟขึ้นในศิโยนเผาผลาญฐานรากทั้งหลายของเมืองนี้จนวอดวาย
12 ไม่มีกษัตริย์องค์ไหนไม่มีชนชาติใดทั่วโลกนี้เชื่อว่าข้าศึกศัตรูจะสามารถล่วงล้ำผ่านประตูเยรูซาเล็มเข้ามาได้
13 แต่ก็เกิดขึ้นแล้ว เพราะบาปของเหล่าผู้เผยพระวจนะและความชั่วช้าของเหล่าปุโรหิตซึ่งทำให้โลหิตของคนชอบธรรมไหลนองอยู่กลางกรุง
14 บัดนี้พวกเขาเดินคลำสะเปะสะปะไปตามถนนเหมือนคนตาบอดเนื้อตัวแปดเปื้อนเลือดจนไม่มีใครกล้าแตะต้องเสื้อผ้าของพวกเขา
15 ผู้คนตะโกนใส่พวกเขาว่า “ไปให้พ้นนะ! เจ้าคนมีมลทิน!ไปให้พ้น ไปให้พ้น อย่ามาถูกเนื้อต้องตัวเรา!”เมื่อเขาหนีร่อนเร่ไปผู้คนท่ามกลางประชาชาติต่างๆ บอกกันว่า“เจ้าอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้”
16 องค์พระผู้เป็นเจ้านี่แหละทรงกระจายพวกเขาไปพระองค์ไม่ทรงดูแลพวกเขาอีกเหล่าปุโรหิตไม่เป็นที่เคารพนับถือเหล่าผู้อาวุโสไม่เป็นที่ชื่นชอบ
17 ยิ่งกว่านั้นตาของเราอ่อนล้าในการเสาะหาความช่วยเหลืออย่างเปล่าประโยชน์เราเฝ้ามองจากหอคอยหาชนชาติหนึ่งซึ่งช่วยเหลืออะไรเราไม่ได้
18 ผู้คนสะกดรอยตามเราทุกฝีก้าวจนเราเดินไปตามถนนของเราไม่ได้จุดจบของเราใกล้เข้ามา วันเวลาของเราใกล้จะครบกำหนดเพราะจุดจบของเรามาถึงแล้ว
19 คนที่ตามล่าเราว่องไวยิ่งกว่านกอินทรีในท้องฟ้าพวกเขารุกไล่เราบนภูเขาต่างๆและซุ่มดักเราอยู่ในถิ่นกันดาร
20 เจ้าชีวิตของเราผู้ที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเจิมตั้งไว้นั้นติดอยู่ในกับดักของพวกเขาเราเคยคิดว่าใต้ร่มบารมีของกษัตริย์เราจะมีชีวิตอยู่ท่ามกลางชนชาติต่างๆ
21 ธิดาแห่งเอโดมเอ๋ย ผู้อาศัยในดินแดนอูสกระหยิ่มยิ้มย่องไปเถิดแต่ถ้วยแห่งพระพิโรธก็จะเวียนไปถึงเจ้าเช่นกันเจ้าจะเมามายและเปลือยล่อนจ้อน