12 “แม่จ๋า ไหนล่ะอาหาร?”เด็กๆ เอ่ยกับแม่ขณะหมดแรงเหมือนคนบาดเจ็บกลางถนนขณะชีวิตหลุดลอยไปจากอ้อมอกแม่
13 ธิดาแห่งเยรูซาเล็มเอ๋ยเราจะพูดอะไรเพื่อเจ้าได้?เราจะเปรียบเจ้ากับอะไรหนอ?ธิดาพรหมจารีแห่งศิโยนเอ๋ยเราจะเทียบเจ้ากับสิ่งใดดีเพื่อจะปลอบโยนเจ้าได้?บาดแผลของเจ้าลึกดั่งทะเลใครเล่าจะเยียวยารักษาเจ้าได้?
14 นิมิตของเหล่าผู้เผยพระวจนะของเจ้าล้วนจอมปลอมไร้ค่าพวกเขาไม่ได้ตีแผ่บาปของเจ้าทำให้เจ้าต้องตกเป็นเชลยต่อไปพระดำรัสที่พวกเขาแจ้งเจ้านั้นจอมปลอมและพาให้หลงผิด
15 คนทั้งปวงที่ผ่านไปมาตบมือเยาะเย้ยเจ้าพวกเขาถากถางและส่ายศีรษะสมเพชธิดาแห่งเยรูซาเล็มว่า“นี่น่ะหรือกรุงที่ได้รับการขนานนามว่างามเพียบพร้อมเป็นความชื่นชมยินดีของคนทั้งโลก?”
16 ศัตรูทั้งปวงของเจ้าอ้าปากเย้ยหยันเจ้าส่งเสียงเยาะเย้ย ยิงฟันใส่และกล่าวว่า “ในที่สุดเราก็ทำลายเจ้าลงได้นี่เป็นวันที่เรารอคอยมานานเราอยู่มาจนได้เห็นสิ่งนี้เกิดขึ้น”
17 องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทำตามที่ดำริไว้ทรงทำให้สำเร็จตามที่ลั่นวาจาไว้ซึ่งพระองค์มีประกาศิตไว้เมื่อนานมาแล้วพระองค์ทรงล้มเจ้าลงโดยไม่ปรานีทรงยอมให้ศัตรูลิงโลดอยู่เหนือเจ้าพระองค์ทรงเชิดชูพลังของศัตรูของเจ้า
18 จิตใจของพวกเขาร้องทูลองค์พระผู้เป็นเจ้าปราการของธิดาแห่งศิโยนเอ๋ยให้น้ำตาของเจ้าหลั่งไหลดั่งแม่น้ำตลอดทั้งวันทั้งคืนอย่าได้หยุดหย่อนอย่าให้ตาของเจ้าได้พักเลย