9 ประตูทั้งหลายของเยรูซาเล็มทรุดจมดินลูกกรงประตูทั้งหลายหักทลายกษัตริย์และบรรดาเจ้านายตกเป็นเชลยในชาติต่างๆบทบัญญัติสูญสิ้นไปแล้วและผู้เผยพระวจนะทั้งหลายไม่ได้รับนิมิตจากองค์พระผู้เป็นเจ้าอีกต่อไป
10 เหล่าผู้อาวุโสของเยรูซาเล็มนั่งซึมอยู่ที่พื้นท่ามกลางความเงียบสงัดโปรยฝุ่นธุลีบนศีรษะและนุ่งห่มผ้ากระสอบบรรดาหญิงสาวแห่งเยรูซาเล็มซบหน้าลงกับพื้นด้วยความอับอาย
11 นัยน์ตาของข้าพเจ้าหมองช้ำเพราะการร้องไห้ข้าพเจ้าทุกข์ระทมอยู่ภายในดวงใจของข้าพเจ้าแหลกสลายเพราะพี่น้องร่วมชาติของข้าพเจ้าถูกทำลายเพราะลูกเล็กเด็กแดงเป็นลมอยู่ตามถนนหนทางในเมือง
12 “แม่จ๋า ไหนล่ะอาหาร?”เด็กๆ เอ่ยกับแม่ขณะหมดแรงเหมือนคนบาดเจ็บกลางถนนขณะชีวิตหลุดลอยไปจากอ้อมอกแม่
13 ธิดาแห่งเยรูซาเล็มเอ๋ยเราจะพูดอะไรเพื่อเจ้าได้?เราจะเปรียบเจ้ากับอะไรหนอ?ธิดาพรหมจารีแห่งศิโยนเอ๋ยเราจะเทียบเจ้ากับสิ่งใดดีเพื่อจะปลอบโยนเจ้าได้?บาดแผลของเจ้าลึกดั่งทะเลใครเล่าจะเยียวยารักษาเจ้าได้?
14 นิมิตของเหล่าผู้เผยพระวจนะของเจ้าล้วนจอมปลอมไร้ค่าพวกเขาไม่ได้ตีแผ่บาปของเจ้าทำให้เจ้าต้องตกเป็นเชลยต่อไปพระดำรัสที่พวกเขาแจ้งเจ้านั้นจอมปลอมและพาให้หลงผิด
15 คนทั้งปวงที่ผ่านไปมาตบมือเยาะเย้ยเจ้าพวกเขาถากถางและส่ายศีรษะสมเพชธิดาแห่งเยรูซาเล็มว่า“นี่น่ะหรือกรุงที่ได้รับการขนานนามว่างามเพียบพร้อมเป็นความชื่นชมยินดีของคนทั้งโลก?”