2 ข้าแต่พระเจ้า ข้าพระองค์จะร้องทุกข์นานสักเท่าใดและพระองค์มิได้ทรงฟังหรือข้าพระองค์จะร้องทูลต่อพระองค์ว่า “ทารุณ พระเจ้าข้า”และพระองค์ก็ไม่ทรงช่วย
3 ไฉนพระองค์ทรงให้ข้าพระองค์เห็นการชั่วและให้มองเห็นความยากลำบากทั้งการทำลายและความทารุณก็อยู่ตรงหน้าข้าพระองค์การวิวาทและการทุ่มเถียงกันก็เกิดขึ้น
4 ดังนั้น ธรรมบัญญัติจึงหย่อนยานและความยุติธรรมก็มิได้ปรากฏเสียเลยเพราะว่าคนอธรรมล้อมรอบคนชอบธรรมไว้ความยุติธรรมจึงปรากฏอย่างวิปลาส
5 จงมองทั่วประชาชาติต่างๆและดูให้ดีจงประหลาดและแปลกใจเพราะเรากำลังประกอบกิจในสมัยของเจ้าถึงจะบอก เจ้าก็จะไม่เชื่อ
6 เพราะนี่แน่ะ เรากำลังเร้าคนเคลเดียประชาชาติที่ขมขื่นและรีบร้อนนั้นผู้กรีธาทัพไปทั่วโลกเพื่อยึดเอาบ้านเรือนที่มิใช่ของตน
7 เขาเป็นที่น่าครั่นคร้ามและสยดสยองความยุติธรรมและความโอ่อ่าของเขาออกมาจากพวกเขาเอง
8 ม้าทั้งหลายของเขาก็เร็วกว่าเสือดาวและดุร้ายยิ่งกว่าหมาป่ายามเย็นพลม้าของเขารุดหน้าเรื่อยไปอย่างผยองเออ พลม้าของเขามาจากถิ่นที่ไกลมันบินไปอย่างนกอินทรีคอยทำลายเร็วนัก