11 พลเมืองของเธอสะอื้นไห้ขณะเสาะหาอาหารเอาของมีค่าออกมาแลกอาหารเพื่อประทังชีวิต“ข้าแต่องค์พระผู้เป็นเจ้า โปรดทอดพระเนตรและทรงใคร่ครวญดูเถิดเพราะข้าพระองค์ถูกเหยียดหยาม”
12 “พวกท่านที่ผ่านไปผ่านมา ไม่รู้สึกรู้สาอะไรบ้างเลยหรือ?จงมองไปรอบๆ เถิดมีความทุกข์ใดบ้างเหมือนทุกข์ที่เกิดแก่ข้าพเจ้าทุกข์ซึ่งองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงบันดาลแก่ข้าพเจ้าในวันแห่งพระพิโรธอันรุนแรง?
13 “พระองค์ทรงส่งไฟลงมาจากเบื้องบนไฟนั้นแผดเผาอยู่ในกระดูกของข้าพเจ้าพระองค์ทรงวางตาข่ายดักเท้าของข้าพเจ้าและทำให้ข้าพเจ้าหันกลับพระองค์ทรงทิ้งข้าพเจ้าไว้ให้ระบมไข้และอ่อนระโหยโรยแรงวันยังค่ำ
14 “พระองค์ทรงถักบาปของข้าพเจ้าเป็นเชือกมัดข้าพเจ้าเข้ากับแอกของการเป็นเชลยบาปเหล่านั้นอยู่ที่คอของข้าพเจ้าและองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงกระทำให้กำลังวังชาของข้าพเจ้าเหือดหายพระองค์ทรงมอบข้าพเจ้าไว้ในมือของคนเหล่านั้นซึ่งข้าพเจ้าไม่อาจต่อกรได้
15 “องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงทอดทิ้งนักรบทั้งปวงที่อยู่ท่ามกลางข้าพเจ้าพระองค์ทรงระดมพลมาต่อสู้ข้าพเจ้าเพื่อบดขยี้พวกคนหนุ่มของข้าพเจ้าองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเหยียบย่ำธิดาพรหมจารีแห่งยูดาห์ดั่งองุ่นในบ่อย่ำองุ่น
16 “ด้วยเหตุนี้ ข้าพเจ้าจึงร่ำไห้น้ำตาหลั่งรินไม่มีใครอยู่ใกล้ๆ คอยปลอบโยนไม่มีใครช่วยกู้ดวงวิญญาณของข้าพเจ้าลูกๆ ของข้าพเจ้าสิ้นเนื้อประดาตัวเพราะศัตรูชนะเขา”
17 ศิโยนยื่นมือออกแต่ไม่มีใครปลอบโยนเธอ องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงบัญชายาโคบไว้แล้วว่าให้เพื่อนบ้านของเขากลายเป็นศัตรูเยรูซาเล็มกลายเป็นของโสโครกในหมู่พวกเขา