13 David va passar a l’altre costat d’on era Saül i s’aturà un tros lluny, dalt la muntanya. Els separava una bona distància.
14 Llavors va cridar cap a la tropa i cap a Abner, fill de Ner:– Abner! No vols respondre?Abner va contestar:– Qui ets tu, que crides el rei?
15 David li digué:– ¿Que no ets un home, tu, el més valent de tot Israel? ¿Doncs com és que no vetlles pel rei, el teu senyor? Algú ha vingut a assassinar-lo!
16 No, no està bé això que has fet. Tan cert com viu el Senyor, us haurien de penjar a tots perquè no heu sabut guardar el vostre amo, l’ungit del Senyor! Mira on és la llança del rei i el càntir d’aigua del seu capçal.
17 Saül va reconèixer la veu de David i exclamà:– David, fill meu, ¿no és la teva, aquesta veu que sento?David li respongué:– Sí, és la meva, rei i senyor meu.
18 I va afegir:– Per què el meu senyor persegueix el seu servent? Què he fet jo, quin mal han fet les meves mans?
19 I ara, que el rei, el meu senyor, vulgui escoltar les paraules del seu servent. Si és el Senyor qui t’incita contra mi, el perfum d’una ofrena bastaria per a calmar-lo; però si són els homes, que el Senyor els maleeixi aquí mateix, perquè avui em fan fora del meu país i em priven de compartir l’heretat del Senyor. És com si em diguessin: “Vés-te’n i adora altres déus!”