9 Alaot ang yuta sa Israel. Nangalaya ang kakahoyan sa Lebanon, ug naulawan kini. Nahisama sa kamingawan ang kapatagan sa Sharon. Nangatagak ang mga dahon sa mga kahoy sa Bashan ug Carmel.
10 Miingon ang Ginoo, “Mao na kini ang panahon nga molihok ako, ug pasidunggan ako sa mga tawo.
11 Kamo nga mga taga-Asiria, walay kapuslanan ang inyong mga giplano ug gihimo. Ang inyong kasuko sama sa nagdilaab nga kalayo nga mao ray molaglag kaninyo.
12 Masunog kamo hangtod mahisama kamo sa apog. Mahisama kamo sa tunokon nga tanom nga gipamutol ug gisunog.
13 Kamong mga kanasoran sa layo ug sa duol, sabta ninyo ang akong mga gihimo ug ilha ninyo ang akong pagkagamhanan.”
14 Nangurog sa kahadlok ang mga makasasala sa Jerusalem. Moingon sila, “Ang Dios sama sa nagadilaab nga kalayo nga dili mapalong. Kinsa man kanato ang makapuyo atubangan sa presensya sa Dios?”
15 Ang makapuyo diha mao lang ang mga tawong nagkinabuhi nga matarong, nagasultig tinuod, wala manglimbong, ug wala nagadawat ug suborno. Wala sila makig-uban sa mga nagaplano sa pagpamatay ug wala magpatintal sa daotang mga buhat.