1 Miingon ang Ginoo, “Pag-awit, O Jerusalem, ikaw nga sama sa usa ka babayeng baog. Pag-awit ug paghugyaw sa kalipay, ikaw nga wala gayod makasinati sa kasakit sa pagpanganak. Tungod kay bisan biniyaan ka, mas daghan pa unya ang imong mahimong anak kay sa babayeng nagapuyo uban sa iyang bana.
2 Padak-i ug lig-ona ang imong puloy-anan. Ayaw pugngi ang pagpalapad niini.
3 Kay padak-an ang imong mga utlanan, sakopon sa imong mga katawhan ang ubang mga nasod, ug puy-an nila ang mga giabandonang siyudad niini.
4 Ayaw kahadlok, kay dili ka maulawan. Malimtan mo na gayod ang kaulawan sa imong pagkabatan-on ug ingon man sa imong pagkabalo.
5 Kay ako nga imong Magbubuhat mahimong ingon sa usa ka bana kanimo. Makagagahom nga Ginoo ang akong ngalan. Ako, ang Balaan nga Dios sa Israel mao ang imong Manluluwas. Gitawag ako nga ‘Dios sa tibuok kalibotan.’
6 “Jerusalem, sama ka sa batan-ong asawa nga naguol tungod kay gibiyaan sa iyang bana. Apan karon tawgon ko ikaw nga mobalik kanako.