1 De zween Engln kaamend auf Nacht zuehin auf Sodham hin, dyrweil dyr Lot grad in n Sodhamer Stattoor gsitzt. Wie yr s saah, stuendd yr auf, gieng drauf zue, warf si mit n Gsicht auf d Erdn nider
2 und gsait: "Meine Herrn, keertß doch in enkern Knecht seinn Haus zue, bleibtß über Nacht, und waschtß enk d Füess! Eyn dyr Frueh künntß wider weitergeen." - "Nän", gsagnd s, "mir übernachtnd lieber eyn n Hof herausst."
3 Er grödt ien aber so lang zue, hinst däß s doch mitgiengend und bei iem zuegakeernd. Er grichtt ien ayn Maal her und ließ Lienshbrooter bachen, und sö aassnd.
4 Sö warnd non nit eyn s Bött gangen, daa gumzinglnd d Einwoner von dyr Stat s Haus, d Mänder von Sodham, Jung und Alt, ayn Haust von waiß grad woher.