16 der Engl, wo erloest mi haat von Unhail aller Art, er göb yn dene Buebn seinn Sögn. Mein Nam sollt weiterlöbn durch sö, und der von meine Vätter aau, von n Eisack und von n Abryham. In n Land, daa sollt s grad wuedln von ien, so vil sollnd s sein wie d Fisch in n Mör."
17 Wie dyr Joseff saah, däß dyr Vater sein Zesme yn n Effreim auf s Haaupt glögt, war iem dös gar nit recht. Dyr Joseff gaglangt auf n Vatern sein Hand hin und gwill s auf n Mantzn seinn Kopf umhinzieghn.
18 Er gsait zo seinn Vatern: "Nän, Päpp; der daa ist doch dyr Eerstgeborne; iem lög dein Zesme auf!"
19 Aber dyr Vater gwill nit. "Waiß i schoon, mein Sun, freilich", gsait yr, "aau er werd ayn Volk und de Seinn närrisch vil, aber sein jüngerner Brueder wird non groesser; und glei aynn Hauffen Völker geend aus iem vürher."
20 Eyn seln Tag gsögnt yr s yso: "Mit enkerne Nämm gaand d Isryheeler sögnen und sagn: 'Müg di dyr Herrgot machen wie n Effreim und Mantzn.'"
21 Yso gsötzt dyr Isryheel önn Effreim vor n Mantzn; und zo n Joseff gsait yr: "Draufer geet s dyrhin mit mir. Dyr Herrgot gaat mit enk sein und enk eyn s Vätterland zruggbringen.
22 Und dir gib i non öbbs, ausser dyr Reih von deine Brüeder, Sichham, was i yn de Ämaurer mit n Schwert und Bogn entrissn haan.