4 Er haat zo mir gsait: 'I mach di fruchtbar und meer di, i mach di zo ayner Schar Völker und gib dös Land yn deine Naachkemmen als Örbbsiz.'
5 Ietz sollnd deine zween Sün, wo dyr z Güptn geborn wordn seind, wie ain von mir sein. Dyr Effreim und Mantz sollnd myr so vil geltn wie dyr Rub und Simeun.
6 Die aber, wost naach ien zeugt haast, sollnd ainst örbn in n Nam von ienerne Brüeder.
7 Wie i aus Zwendling umherkaam, starb myr d Rachl unterwögs in Käning, grad non ayn klains Stückl von Effret wögg. I glög s dort auf n Wög auf Effret." Ietz haisst s ja Bettlham.
8 Wie dyr Isryheel yn n Joseff seine Sün saah, gfraagt yr: "Wer ist n dös?"
9 Dyr Joseff gsait zo seinn Vatern: "Meine Sün seind s, die wo myr dyr Herrgot daader gschenkt haat." Daa gsait dyr Isryheel: "Laaß s zueherkemmen; i mecht s sögnen."
10 Yn n Isryheel seine Augn warnd alttersschwach wordn; er saah niemer vil. Er zog yn n Joseff seine Sün zuehin, gabusst s und gumarmt s.