2 "Mein Knecht Mosen ist gstorbn. Mach di also auf n Wög und ziegh mit dönn gantzn Volk daader über n Jordn umhin eyn dös Land einhin, wo i yn de Isryheeler göbn gaa.
3 Woß aau hinkemmtß, gib i enk allss, wie i s yn n Mosenn verhaissn haan:
4 Von dyr Wüestn und n Weissnberg hinst eyn n Euffret, also dös gantze Hettnland, und hinst eyn s Mittermör in n Wöstn sollt allss +enk ghoern.
5 Niemdd kan dyr widersteen, so lang wiest löbst. Wie i zo n Mosenn war, yso bin i aau zo dir. I laaß di nit falln und gaa di nit verlaassn.
6 Bi muetig und starch! Denn du sollst yn dönn Volk dös Land als Bsiz göbn, wo i yn ienerne Vätter zuegschworn haan.
7 Und bleib zvürderst starch und föst in dyr Ausfüerung von n Gsötz, wie s dyr mein Knecht Mosen göbn haat. Weich nit ent und nit herent dyrvon ab, dyrmitst in alln Glück haast, wasst aau anpackst!
8 Aus dönn Gsötzbuech sollst prödignen und drüber rödn und durchhinaus Tag und Nacht drüber naachsinnen, däßst aau gnaun dös tuest, was daa drinnsteet. Dann geet s dyr guet auf all deine Wög.