17 Daa gmeldt myn yn n Josenn: "Mir habnd de fümf Künig gfunddn; in dyr Mäckidärer Höln habnd sö si verstöckt."
18 Dyr Josen befalh: "Rolltß ayn Par Fölsnbummerln verder d Höln hin und stölltß ayn Öttlych Mänder als Wach hin!
19 Und de Andern sollnd schaugn, däß s zuegeend und d Feindd verfolgnd. Sö sollnd d Naachhuet aau non nidermachen. Däß myr ja kainer von ien haimkimmt, denn dyr Herr, enker Got, haat s enk eyn d Hand göbn!"
20 Wie dyr Josen und d Isryheeler mit dönn Gmötzl unter de Feindd förtig warnd, gakeert dös gantze Hör wolauf zo n Josenn auf Mäckidä zrugg. Dyr
21 Feind wurd bis auf ayn Par Flüchtige, wo eyn d Föstungsstötn entkaamend, vollstöndig vernichtt, und niemdd taat meer aynn Muxer gögn d Isryheeler.
22 Dann gsait dyr Josen: "So, und ietz machtß dö Höln auf und bringtß myr de fümf Künig draus her!"
23 Dös taatnd s und gfüernd de fümf Künig aus dyr Höln ausher, önn Ruslhamer, önn Hebroner, dönn von Järmutt, dönn über Lächisch und önn Egloner.