5 Aau gschaugt dyr Künig, däß yr de gantze Mauer flickt, daa wo schoon schoene Riss drinn warnd. Er gmacht de Türm hoeher, glögt drausst non ayn Mauer an und ließ önn Burgberg in dyr Dafetnstat bösser sichern. Weiter ließ yr non aynn Hauffen Spiess und Schildd schmittn.
6 Dann gsötzt yr Vögt über de Bürgerwör und ließ s auf dönn Plaz vor n Toor antrötn. Dort gmuntert yr s auf:
7 "Dös werd schoon; denktß enk nix! Vor n Surner Künig und seinn groossn Hör brauchtß kainn Bang habn. Mir seind de Meerern,
8 weil er grad mittls Menschn kömpft; mir dyrgögn habnd önn Trechtein, ünsern Got, der was üns hilfft und ünserne Krieg füert." Auf n Judauer Künig Hiskies sein Röd aufhin war yn n Volk glei vil woler.
9 Wie aft dyr Surner Künig Sängerib mit seiner gantzn Streitmacht vor Lächisch ankemmen war, gschickt yr ain auf Ruslham, däß s yn n Judauer Künig Hiskies und de Judauer dortn dös ausrichtnd:
10 "Yso spricht dyr Sängerib, dyr Künig von Surn: Warttß ös auf bösserne Zeitn, däßß in n belögertn Ruslham bleibtß?
11 Glaaubtß diend yn n Hiskiesn nixn, wenn yr maint, dyr Trechtein, enker Got, gaaheb enk aus meiner Hand röttn! Verhungern und verdürstn gaatß, sünst gar nix!