1 Vor dyr Feier von n Oosterföst gwaiß dyr Iesen schoon, däß de Zeit für iem kemmen war, aus derer Welt gan n Vatern umhinzgeen. Er gliebt de Seinignen, wo in dyr Welt warnd; er gliebt s aane Maaß und Zil.
2 Dyr Iesen und seine Jünger warnd bei n Maal. Dyr Teufl hiet s yn n Jauzn, yn n Sun von n Simenn Ischeriet, schoon eyn s Hertz göbn, däß yr n verraatt und auslifert.
3 Dyr Iesen gwaiß, däß iem dyr Vater allss eyn d Hand göbn hiet und däß yr von n Herrgot kemmen war und zo n Herrgot zrugggakeert.
4 Daa stuendd yr von n Tish auf, glögt sein Kuttn ab und taat syr aynn Schäber anhin.
5 Aft goß yr Wasser in ayn Schäffl ein und fieng an dyrmit, yn de Jünger d Füess z waschn und mit seinn Schäber abztrückln.
6 Wie yr zo n Simenn Peetersn kaam, gwundert si der: "Was, Herr, *du* willst myr d Füess waschn?"
7 Dyr Iesen gaab iem an: "Was i tue, versteest du ietz non nit, aber daa kimmst schoon non drauf."