13 Ös rödtß mi mit Maiser und Herr an, und zwaar mit Recht, weil i s bin.
14 Wenn ietz i, dyr Herr und Maister, enk d Füess gwaschn haan, naacher ghoert si dös aau für enk unteraynand.
15 I haan enk ayn Beispil göbn, dyrmitß is aau ös yso machtß wie i mit enk.
16 Dös derfftß myr glaaubn: Dyr Bsaess ist nit meerer wie sein Aigner, und dyr Sendling nix Bössers als wie der, wo n gschickt haat.
17 Wissn tuetß is; saelig seitß, wenntß dös behertzigtß.
18 I röd nit von enk allsand. *I* waiß, wem i dyrkoorn haan, aber es mueß si dös Schriftwort erfülln: 'Ainer, wo mein Broot aaß, gaab myr aft aynn Fueßtrit.'
19 I sag s enk +ietz schoon, ee däß s gschieght, dyrmit däßß aft, wenn s gscheghn ist, glaaubtß, däß i dyr Sel bin.