22 D Jünger gagutznd aynand raatloos an, weil sö syr nit denken kunntnd, wem yr gmaint.
23 Yn n Iesenn sein Lieblingsjünger gsitzt nöbn iem an dyr Tafl.
24 Dyr Peeters gadeutt iem, er solleb önn Iesenn fraagn, werm yr maint.
25 Daa glaint si der zo n Iesenn umhin und gfraagt n staet: "Herr, sag halt; wer ist s n?"
26 Dyr Iesen gantwortt: "Also, i tauch ietz ayn Stückl Broot ein und gib s yn dönn." Dös taat yr und gaab s yn n Jauzn, yn n Sun von n Simenn Ischeriet.
27 Wie dyr Jauz abhingössn hiet, fuer iem dyr Antsacher einhin. Dyr Iesen gsait iem aft: "Schick di mit dönn, wasst eyn n Sin haast!"
28 Aber kainer von de Andern an n Tish verstuendd, warum yr iem dös gsait.